Forest Fire

                 

 Forest Fire is a word given to fire starting or occurring in the woods and causing the trees and other vegetation on fire. Simply it is a term given to fire in jungles causing loss. It is a disaster caused by both human carelessness and naturally.Like any other disasters it only causes loss and harms everyone directly or indirectly.It occurs naturally during summer and dry climate.It can cause the loss of vegetation, animal extinction, misbalance in ecosystem or water cycle, loss of animal or human lives and properties, etc. Forest fire now -a-days is a common name. Most of the people must have heard it.It had recently been reported about the mighty Amazon on fire. Even huge forests in Australia had a huge loss due to forest fire. It is getting more common every day as it is very frequent. It is a shame on humanity because we can save the woods and save our lives but people don't seem to be affected yet.A lot of people around the world forget that living necessities are not only food,water,land and facilities,but also a nice environment.It has bad effects on other necessities such as lack of food due to vegetation loss, fire produces gases harmful for us to inhale, harmful gases mix in water or even mix with clouds which creates it to rain and fill up water sources with unhealthy water, etc.
        One day, during a jungle safari with me and my friends we saw trees on fire.As we went closer it seemed more and more dreadful. The guide who was with us told not to worry. I felt at peace but when he said that the fire was created by nature and will reduce itself I was at great shock.No body cared about it.I felt great shame because it is us destroying the nature but every one is suffering.
        We all are to be blamed. We hurt nature and ignore the fact we did anything to it. We think about different plans to help others and make the world a better place but don't put it in action. In process of just imagining we blame and tell others to change but don't change ourselves. So, we should take our own responsibilities and make sure to give no chance to others for blaming us. Help the name of Forest Fire vanish in the vast world of  peace.

By - Shisan Thapa Magar

Quarantine Life

The life after this devastating disease well known as COVID-19 which was named by WHO(World Health Organization) has been spread all over the world.This disease was discovered in December 2019 in Wuhan,China. After the outbreak of the disease there are about 6,464,534 cases 382,729 deaths  around the world. Originally the disease was discovered in 1930s . Due to all this devastating disease spread all over the world there has been drastic changes in the country. There are changes in the air,nature and a huge death rate in the country.After all this disease spread in the world there has been isolation all over the country.The doctors and nurses have been working very hard to cure this disease they have been one of  the most responsible person to recover this disease . We should truly appreciate their effort.

Unlike other countries,our country Nepal has been facing lots of problems though there is less cases compared to other countries . There are about 2,099 cases recovered 266 and 8 deaths .The life of youngsters are truly awful during these quarantine because they have to attend online classes which is truly not the case ,the awful case is being faced by those youngsters who have no internet access and can't join those classes and study. After all these COVID-19 spread in the country the life of class 10,11 and 12 are mainly awful because they haven't attend their final exams and their is no information related to the exams .Talking about the situation faced by adults ,it is also truly awful because they are the people who are responsible for the fulfillment of entire people living in the house they are not able to earn salary during these quarantine and can't fulfill desire at the required time. Even during this COVID-19 situation there has been occurrence of earthquake two times ,but the earthquake was not so huge that it could take lives and properties of people.

by Shikha Thapa Magar

When will the school reopen ?

  

During this world pandemic of  ''novel corona virus '' the world has announced quarantine.

The virus has caused a break out all over the world ,in  every part of the world . the amount of damage it has done is not welcomed by anybody .It has caused deaths of many people .Even the registered cases are multiplying at such a high rate that all the countries are gonna suffer a huge loss which can not be replaced.

Due to the quarantine the schools, colleges, trains ,flights ,etc. had been closed .The laborers and students have had a very long holiday from a long time before till more days to come. Most of the schools and offices have been conducting different online activities .The online classes or meetings are necessary to not lack efficiency or keep on with the progress.

I am also a student . My school has also been conducting online classes . The real question is about when the schools are going to open .The cases in my country are also going up very high each and every day . The cases have reached more than eighteen hundred .Different sites and government accounts have not mentioned about the reopening even once .Nobody is sure about the schools opening .The people and government are all panicked . Although we all want the things back to normal ,it cannot be changed .The opening of school is unpredictable so,saying anything would be meaningless .The quarantine is necessary for safety measures .So we all should follow the safety rules provided by the government to keep us and our family members away from the risks of getting infected .                                                                  

by Shisan Thapa Magar.   Ideal Model School, Class-7

चुल्होले आगो बिर्सिएको बेला

कोरोनाले संसार थल्लिएको बेला
मानव सभ्यता बेस्सरी तर्सिएको बेला
मेरो देश अघि, धेरै अघि बढेको बेला
खै के ? तयार गरिरहेछन्, बाँडिरहेछन
सङ्कटकालीन राहातका अध्यादेशहरु
धनुष उठाइरहेछन्
निसाना छुटाइ रहेछन्
गणतन्त्रका राजकुमारहरु
कलियुगका दुर्योधनहरु।

कोठामा मजदुर थुनिएकै बेला
चुल्होले आगो बिर्सीएकै बेला
देश आधुनिकतामा अघि बढेकै बेला
मे दिवसकै मौका छोपेर
खै के? खुवाइ रहेछन्, खाइरहेछन्
गणतन्त्रका महाराजाहरु
दाउराको आगोमा पकाउदै,पकाउदै
बिहान नन भेज, बेलुका भेज
केहि थान कविताहरु पस्किरहेछन्।
बाँझा नहुने खेतहरु
भोका नबस्ने पेटहरु।

बच्चाहरु घरमा बन्दी भएकै बेला

बमका छर्राले रोल्पामा रगत बगेकै बेला
लाखौ युवा परदेशमा बेवारिसे छोडिएकै बेला
मुग्लाने लाइ घर आउन रोकेर
खै के ? बहादुरी गरिरहेछन्
जनतन्त्रका रजौटाहरु
रगतको आहालम निब डोबेर
केहि थान सपनाहरु कोरिरहेछन्
सार्वभौम जनताका हिस्साहरु
नबग्ने रगतका किस्साहरु
नखस्ने आँसुका ढिक्काहरु।

हाइकु

डाँडाको घाम
भोलि उदाउने छ
यो हाम्रो चोला।

खोज्दैछ सास
आफै लाई बिर्सेर
कात्रोमा खल्ती।

निराश हुन्छ
मान्छे नमर्ने दिन
घाटे बाहुन।

कोरोना आयो
महल ठडिने छ
गरिबी सुन्य।

गजल

यती छिटै ढल्कियो, यो जिन्दगानी सोचिरहेछु
उस्तै गरी ढल्कियो, यो जवानी सोचिरहेछु।

यो आगो हो, के जल्छ के जलाउछ भन्थे
जलेपछी बन्छ, क्षणमै खरानी सोचिरहेछु।

तिम्रै वरिपरी तिम्रै काखमा, हुन्छु भन्ने थियो
खुवाउन पाईन, एकमुठी पानी सोचिरहेछु।

नरोउ भनी खुव सम्झाए, तिमीलाई त्यो रात
सम्झाउदा सम्झाउदै, रुझेछ सिरानी सोचिरहेछु।

कुनै दिन यही सम्म, ल्यानेछन मलामी हरुले
जलाउने छन र सकिने छ, मेरो कहाँनी सोचिरहेछु।

बुवा

जिन्दगीका
कयौ उकाली हरु उक्लेर

त्यस्तै ओराली हरु  ओर्लेर
पिरहरुको आकाश बोेकेर
खुशीका फाटहरु हेर्दै
चुपचाप चुपचाप उभिरहने

मुस्कुराइ रहने 

त्यो अटल पहाड हो मेरो बुवा !

जिन्दगीका
थुप्रै बर्खाहरु रुझेर
उस्तै हिउद हरु सुकेर
उधो ऊभो गरिरहने
ढाकर र गोठाला हरुको
खर्पन बिसाउने
भञ्जायाङ्ग र चौतारी बनेर
शितलता दिइरहने
त्यो बर पिपल हो मेरो बुवा !

जिन्दगीका
झरना हरू सँगै बगेर
बगर हरुमा बजारीदै
जंघार हरुसँग जुध्दै
भगांलोहरुमा डुबुल्की मार्दै
जिन्दगीभरी किनारमा बसेर
अविछिन्न
अरुलाई तारीरहने
त्यो एक माझी हो मेरो बुवा !

जिन्दगीका
मोडहरुमा, घुम्तीहरुमा
आँधी तुफान हरु सँग जुधेर
अध्यारा ती रातहरुमा
मैन सँगै जलेर
खिइदै जाने,सकिदै जाने
सन्तानको लागी उज्यालो छरीरहने
मैनबत्तीको  त्यो शिखा हो मेरो बुवा !

A book  'Biography of VC Gurkhas' written by My Father.  Contact us to read this book.

डायरीको पाना बाट

   

  श्रावणको महिना २०५१ साल २० गते बिहीबार राती १०ः३० बजेको छ झिमिक झीमीक गरी चल्ने मेरो घडीमा, कोठामा टुकी बलीरहेको छ, टुकीको उज्यालो मा एउटा झोला  देखिन्छ यत्रतत्र छरीएका मेरा कपडाहरु जुन झोलामा ती कपडाहरु र केही समान हरु हाल्नु छ अनी सुत्नु छ तर म नत समान मिलाउन सकेको छु नत निदाउनै।  मेरो कोठा भन्दा बाहीर जुनको उज्यालो छ सीमसीम पानी परीरहेको छ तै पनी किन हो झ्याल खोेलेर बाहीर हेरीरहेछु यो जुनको उज्यालो मा देखीने बाहीरको दृष्य मलाई हेरेर रोइरहे जस्तै लाग्छ। भर्खर जरा टेकेका धान हरु लहरै देखिने यी फाँटहरु,मंसिरको मीठो कल्पनामा  लहलाउदै गरेका कलीला धानका बोट हरु, बर्षातले भिजेका यी पाटाका काल्नाहरु, कतै  राता ढिस्काना हरु पहीरोले भत्काइएका  गराहरु, पाटाहरु, बाटाहरु र ति सँगै भत्केका कयौ मनहरु सपनाहरु। घरको छेवैमा गोठ छ जहाँ २ वटा भैसी, दुई ओटा गरू बाधीएका छन केही दिन पछी गरुहरु पारी को गाऊमा लान्छन हाम्रो खेत रोपेर सकीएको छ अधिया पाल्ने हरुले बारी जोत्नको लागी लैजाने बिचरा गरूहरु सबै ठाऊमा जोत्न हिड्नु पर्ने, गोठ फेरी ठुलो हुनेछ भैसी हरु एक्लै हुनेछन। घडी एकतमास चली रहेछ म रोक्ने प्रयास गर्दा गर्दै समय बगीरहेछ। अघी सम्म आमाले के के कुरा पोको पार्दिदै हुनुहुन्थ्योे,  सिन्की, खट्टे, कोदाको पीठो, भट्ट,सिरम्ला, भुटेको मकै, तितौरा,मह, घ्यु  आमाको मनले खुवाउन मन लागे जती सब पोको पार्दै हुनुहुन्थ्यो। भोली बिहान भाले ले उज्यालो नडाक्दै घर बाट हिड्नु छ, मलाई छोडन बाबा जादै हुनुहुन्छ। मेरो सानो भाइ र आमा बस्नुहुनेछ, भाइ लाई थाहा छैन उ सानै छ दाइ कहाँजादै छ  तर आमा बिहानै देखी मलीन हुनुहुन्छ आजसम्म आमाको काख नछोडेको म, त्यही पिरले आमा सुकसुकाई रहनु भएको छ अझै पनी पल्लो कोठामा आमा सुत्नु भएको छैन। मेरा २ दिदी हरुको बिहे भैसक्यो, अहिले कान्छी  दिदि कलकत्तामा हुनु हुन्छ, जेठी दिदि काठमाण्डौ पढ्दै हुनुहुन्छ म पनी उहाँ सँगै बसेर पढने हो।

         जिन्दगीका बाटाहरु कहाँ सरल रेखामा कोरीन्छन र, यो त बक्र रेखा हो बाङ्गा टिङ्गा गरी कोरीदै अघी बढ्छन अकबल सरले गणीतमा कोरे जसरी । यही सालको S.L.C. मा पास भए पछी भविस्यको खोजीमा क्याम्पस पढ्न भोली बिहान काठमाण्डौ हिड्नु छ, दुइ दिनको पैदल यात्रा त्यसपछी एक दिन भरीको बस चढेर काठमण्डौ पुगिन्छ। यहाका साथी संगी मेलापात,घाँस दाउरा उकाली ओरालीहरु लाइ केही समयको लागी छोडेर त्यो बिरानो ठाँऊमा जानु छ। जहाबाट बुवाका सपनाहरु पुरा गर्नु छ आमाका खुसी हरु बटुल्नु छ र मेरो जिन्दगीको गोरटे कोर्नु छ। थाहाछैन म कहाँ पुग्छु अनी बुवाआमाको सपना पुरा गर्छु, तै पनी म सधै सतकर्म मा लागीरहने छु। कती प्रयास गर्दा पनी निन्द्रा आएको छैन समान हरु झोलामा राखी सके निदाउन नसके भोली हिड्नु गाह्रो हुन्छ निदाए भने यो मेरो घरको आँगन हेर्न २ महीना कुर्नु पर्दछ, मेरो आँगनले सोचीरहला यो उफ्रीरहने केटो कहाँ गए होला? आमाको आँखाको आशु ओभाउ लाकी नओभाउला? सानो भाइको आखाले मलाई कती सोध्ला? बुवाको मन कती भारी होला? आँखामा देखाउन नमील्ने पिडा मनमा बोक्नु पर्दा। मेरो आँखाले ति भिडहरुमा आमालाई कति खोज्ला? भाइलाइ कती खोज्ला ? बुवालाइ कती खोज्ला ? यो आँगनको अभाव कती खड्केला?  हुनत दशै मा फेरी फर्कीहाल्छु र भेेट्छुनी भाइलाई, खेलौला नी फेरी यहीँ आँगनमा डण्डीबियो, जाउला नी आमा सँगै घास दाउरा,मेला पात तल मिल सम्म, कती रमाईलो हुने होला म फर्की आएको बेला सबै खुशी हुने छन अझै म तर त्यो समय आउन टाढा छ, भोली बिहानै हिड्नु छ।   होस  आ अव सुत्छु यस्तै हो जिन्दगी बक्र रेखा जस्तै...........पानी जस्तै बगी जाने

मुक्तक

१
नफक्रिदै ओइलीएको त्यो फूल सम्झेर रोएँ 

जान अन्जानमा गरेको त्यो भूल सम्झेर रोएँ

कहाँ पुग्थ्यो सोचे जस्तै लुट्यो त्यो भावीले
निष्ठुरी दैव को त्यो चङ्गुल सम्झेर रोएँ।

२

आफ्नै भाग्य आफै लाई खोटो लाग्दैछ किन ?

बिधाताले कोरेको रेखा छोटो लाग्दैछ किन ?
एक दिन हराई जानु छ यो भीडबाट तिमी र म पनी
यो संसारीक मोह अनि जाल झुटो लाग्दैछ किन ?