श्रावणको महिना २०५१ साल २० गते बिहीबार राती १०ः३० बजेको छ झिमिक झीमीक गरी चल्ने मेरो घडीमा, कोठामा टुकी बलीरहेको छ, टुकीको उज्यालो मा एउटा झोला देखिन्छ यत्रतत्र छरीएका मेरा कपडाहरु जुन झोलामा ती कपडाहरु र केही समान हरु हाल्नु छ अनी सुत्नु छ तर म नत समान मिलाउन सकेको छु नत निदाउनै। मेरो कोठा भन्दा बाहीर जुनको उज्यालो छ सीमसीम पानी परीरहेको छ तै पनी किन हो झ्याल खोेलेर बाहीर हेरीरहेछु यो जुनको उज्यालो मा देखीने बाहीरको दृष्य मलाई हेरेर रोइरहे जस्तै लाग्छ। भर्खर जरा टेकेका धान हरु लहरै देखिने यी फाँटहरु,मंसिरको मीठो कल्पनामा लहलाउदै गरेका कलीला धानका बोट हरु, बर्षातले भिजेका यी पाटाका काल्नाहरु, कतै राता ढिस्काना हरु पहीरोले भत्काइएका गराहरु, पाटाहरु, बाटाहरु र ति सँगै भत्केका कयौ मनहरु सपनाहरु। घरको छेवैमा गोठ छ जहाँ २ वटा भैसी, दुई ओटा गरू बाधीएका छन केही दिन पछी गरुहरु पारी को गाऊमा लान्छन हाम्रो खेत रोपेर सकीएको छ अधिया पाल्ने हरुले बारी जोत्नको लागी लैजाने बिचरा गरूहरु सबै ठाऊमा जोत्न हिड्नु पर्ने, गोठ फेरी ठुलो हुनेछ भैसी हरु एक्लै हुनेछन। घडी एकतमास चली रहेछ म रोक्ने प्रयास गर्दा गर्दै समय बगीरहेछ। अघी सम्म आमाले के के कुरा पोको पार्दिदै हुनुहुन्थ्योे, सिन्की, खट्टे, कोदाको पीठो, भट्ट,सिरम्ला, भुटेको मकै, तितौरा,मह, घ्यु आमाको मनले खुवाउन मन लागे जती सब पोको पार्दै हुनुहुन्थ्यो। भोली बिहान भाले ले उज्यालो नडाक्दै घर बाट हिड्नु छ, मलाई छोडन बाबा जादै हुनुहुन्छ। मेरो सानो भाइ र आमा बस्नुहुनेछ, भाइ लाई थाहा छैन उ सानै छ दाइ कहाँजादै छ तर आमा बिहानै देखी मलीन हुनुहुन्छ आजसम्म आमाको काख नछोडेको म, त्यही पिरले आमा सुकसुकाई रहनु भएको छ अझै पनी पल्लो कोठामा आमा सुत्नु भएको छैन। मेरा २ दिदी हरुको बिहे भैसक्यो, अहिले कान्छी दिदि कलकत्तामा हुनु हुन्छ, जेठी दिदि काठमाण्डौ पढ्दै हुनुहुन्छ म पनी उहाँ सँगै बसेर पढने हो।
जिन्दगीका बाटाहरु कहाँ सरल रेखामा कोरीन्छन र, यो त बक्र रेखा हो बाङ्गा टिङ्गा गरी कोरीदै अघी बढ्छन अकबल सरले गणीतमा कोरे जसरी । यही सालको S.L.C. मा पास भए पछी भविस्यको खोजीमा क्याम्पस पढ्न भोली बिहान काठमाण्डौ हिड्नु छ, दुइ दिनको पैदल यात्रा त्यसपछी एक दिन भरीको बस चढेर काठमण्डौ पुगिन्छ। यहाका साथी संगी मेलापात,घाँस दाउरा उकाली ओरालीहरु लाइ केही समयको लागी छोडेर त्यो बिरानो ठाँऊमा जानु छ। जहाबाट बुवाका सपनाहरु पुरा गर्नु छ आमाका खुसी हरु बटुल्नु छ र मेरो जिन्दगीको गोरटे कोर्नु छ। थाहाछैन म कहाँ पुग्छु अनी बुवाआमाको सपना पुरा गर्छु, तै पनी म सधै सतकर्म मा लागीरहने छु। कती प्रयास गर्दा पनी निन्द्रा आएको छैन समान हरु झोलामा राखी सके निदाउन नसके भोली हिड्नु गाह्रो हुन्छ निदाए भने यो मेरो घरको आँगन हेर्न २ महीना कुर्नु पर्दछ, मेरो आँगनले सोचीरहला यो उफ्रीरहने केटो कहाँ गए होला? आमाको आँखाको आशु ओभाउ लाकी नओभाउला? सानो भाइको आखाले मलाई कती सोध्ला? बुवाको मन कती भारी होला? आँखामा देखाउन नमील्ने पिडा मनमा बोक्नु पर्दा। मेरो आँखाले ति भिडहरुमा आमालाई कति खोज्ला? भाइलाइ कती खोज्ला ? बुवालाइ कती खोज्ला ? यो आँगनको अभाव कती खड्केला? हुनत दशै मा फेरी फर्कीहाल्छु र भेेट्छुनी भाइलाई, खेलौला नी फेरी यहीँ आँगनमा डण्डीबियो, जाउला नी आमा सँगै घास दाउरा,मेला पात तल मिल सम्म, कती रमाईलो हुने होला म फर्की आएको बेला सबै खुशी हुने छन अझै म तर त्यो समय आउन टाढा छ, भोली बिहानै हिड्नु छ। होस आ अव सुत्छु यस्तै हो जिन्दगी बक्र रेखा जस्तै...........पानी जस्तै बगी जाने
